دعاى پرارزشى است که پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) در روز جنگ بدر و احزاب و امام حسین(علیه السلام) در روز عاشورا آن را خواندند. این دعا از امام صادق(علیه السلام) نیز نقل شده است:

اَللّهُمَّ اَنْتَ ثِقَتى فى کُلِّ کُرْبَة، وَ اَنْتَ رَجآئى فى کُلِّ شِدَّة، وَ اَنْتَ لى فى
خدایا تویى تکیه گاه من در هر گرفتارى و تویى امید من در هر سختى و تو براى من در

کُلِّ اَمْر نَزَلَ بى ثِقَةٌ وَعُدَّةٌ، کَمْ مِنْ کَرْب یَضْعُفُ عَنْهُ الْفُؤادُ، وَ تَقِلُّ فیهِ
هر پیش آمدى تکیه گاه و ذخیره ام هستى چه بسیار گرفتارى که ناتوان شود از آن دل و کم شود در آن

الْحیلَةُ، وَ یَخْذُلُ عَنْهُ الْقَریبُ وَ الْبَعیدُ، وَ یَشْمَتُ بِهِ الْعَدُوُّ، وَ تَعْنِینى فیهِ
چاره و یارى ندهد در آن خویش و بیگانه و شماتت کند بدان دشمن و خسته ام کند در آن

الاْمُورُ، اَنْزَلْتُهُ بِکَ، وَ شَکَوْتُهُ اِلَیْکَ، راغِباً فیهِ عَمَّنْ سِواکَ، فَفَرَّجْتَهُ
کارها و من آن را به درگاه تو آوردم و شکوه اش به تو کردم و به جز تو از دیگران روگرداندم و تو بگشودى

وَکَشَفْتَهُ وَ کَفَیْتَنیهِ، فَأَنْتَ وَلِىُّ کُلِّ نِعْمَة، وَ صاحِبُ کُلِّ حاجَة، وَ مُنْتَهى
و برطرف کردى و کفایت کردى پس تویى سرپرست هر نعمت و صاحب هر حاجت و سرحد نهایى

کُلِّ رَغْبَة، فَلَکَ الْحَمْدُ کَثیراً، وَ لَکَ الْمَنُّ فاضِلاً
هر شوق پس تو راست ستایش بسیار و تو راست منّت فزون